RamarpaNam # 448 => 449.

Jai Sri Ram.

Hanuman readies to get, set & go :

As guided by Sampaati, the monkeys come to the ocean looking for the isle of Ravana and the hiding place of Seetha. On seeing the ocean shore-line, the Vanaras are awestruck with despair and dismay questioning in them as to who could negotiate this vast water body of no shore. Angada bracing courage in all of them inquired as to who can hurdle over the 100 yojana distance and be truthful to the task set by Sugreeva like a determined venture r. 

Angada is despaired as none is coming forward nor he is able to go, he being the high-ranking command-in-chrge who is not let in the first instance. Then Gaja, Gavaaksha, Gavaya, Sharabha, Gandhamaadana, Mainda and Dvivida, and Susheshana, including Jambavan all in unsure voice expressed their capabilities in the matter of leaping the ocean. 

Gaja said I can fly 10 yojanas, Gavaaksha - 20. Gavaya - 30. Sharabha - 40, Gandhamaadana - 50, Mainda - 60, Dvivida - 70, Susheshana - 80, Jambhavan - 90 while Angada said he can cross the 100 yojana and reach the other side but coming back may be doubtful. So none could go and return as such.  Angada said ''If I am not proceeding to Lanka, nor any other monkey is proceeding, we have to self-immolate and end our lives here itself, as voiced by me earlier'.

Rejecting his idea, Jambavan pointing to Hanuman, who is seated aloof in a corner unconcerned as though of the happenings around, started motivating him in achieving the mission of search for Seetha. 

He then gives an account of  Hanuman's birth, unraveling the latent spirits in Him. He has prowess matching Sugreeva, the King of monkeys. The strength of his arms match the strength of the winged mighty bird, Garuda. He is born of Anjana, an Apsara woman and Kesari, the wind-God. There after as a boy, seeing the rising Sun as a ripen fruit, he flew towards the Sun to catch it. On seeing Anjaneya going over the heavens, Indra is angered and hit him with Vajrayuda causing his ''swollen hanu''. Enraged by this the wind-God, withdrew himself from circulation causing the three worlds go breathless. The Gods of the universe to appease him granted all powerful boons one better than another making Hanuman the strongest and all the more equal to the wind-God in flying powers. The four-headed Brahma made him a Brahmajnani etc. Praised by him thus, Hanuman realized that he alone is gifted with all such endowments among them.

Arise, leap over this vast ocean, Oh! Hanumah! just like Lord Vishnu who measured all the three worlds by His foot - All Vanaras encouraged Hanuman thus, who increasing his physique manifold, readied for a leap of his life time significance. 

In other words, Lord Vishnu who incarnated as Vamana and leaped to help Indra reclaim his lost Wealth here need a similar help from Hanuman in this Avatar as Rama to re-unite the distanced Seetha, She too a wealth so close to His bosom as ambrosia to others.    

This deed of "GATAKA KRUTYAM" by Hanuman beholds Him on par to an "Acharya", giving Atman in marriage to Paramatma, a longing that culminates in blissful service to the Lord in His World of Eternity.

RamarpaNam # 441 => 447.

Jai Sri Ram.

SampAti gives clues of Seetha's whereabouts :

The reasoning given by Hanuman does not impress Angada, as he sees Sugreeva shameless in his act of eliminating his father Vaali and spurned tradition usurping Tara, his mother and the Throne. He rather delayed fulfilling the promise given to Rama as well.

Owning responsibility for not finding Seetha as a troop leader and being powerless he asked how can he then live on, after reaching Kishkindhaa, especially when the rest are Sugreeva's side. Angada casting aspersions on Sugreeva and his ruthless commands, takes this decision on many counts. Reiterating his desire not to  go to the city of Kishkindhaa, he decides that instead of dying in the hands Sugreeva, it will be better to end his life by fasting unto death.  So Hanuman shall return carrying the farewell message of respects to the King, praNams to Rama, LakshmaNa, condolences to Tara, his mother and enquirers to Ruma, his step-mother. 

When the mind is weak engulfed in fear and frustration, the past events, especially the tryst ones recapitulate to depress further. Banishing Rama of His Crown, Dasaratha ascending Heaven-wards, the annihilation of Asuras at Janasthana, abduction of Seetha in the forest and a brave end to Jataayu,  the fall of Vali in the hands of Rama have augured bad to worse culminating in Angada and his men resolving to die.  

On listening to their conversation on his brother's name, Sampaati, who indeed wanted to feast on the vanara-s, sought their help to claim down the mountain heights to know more about his brother Jataayu and his death.

Angada narrating Sampaati their journey in search of Seetha and are gathered to  mitigate the plight of  Rama. He then abiding by His father's directive moved into Dhantaka forest, where Ravana forcibly abducted Vaidehi, His wife and the Kingly eagle Jataayu rendering Ravana's chariot defective withheld Maithil's abduction. In the battle that ensued, mighty Ravana killed the eagle and Rama performing the last rites, helped him attain the Heavens. So explaining he  added further that Seetha is unseen even after their concerted efforts  and for fear of fury from king Sugreeva all have sat down for fast-unto-death.

Then Sampaati the brother of Jataayu gives an account of why and how his wings were utterly burnt previously by the scorching sun and the constraints in knowing about his brother's existence or otherwise. The eagle with utterly burnt wings and dosed valiance, none the less desire to render best of service at least verbally in the task of Rama. The guiding principle being, ''vaacha dharmam avapnOthi''.

Birds of different species have different flight range.  Their reach can be stratified in to seven levels and higher the levels more efficient they ought to be.  The sparrow and the domestic fowl have the lowest range say roof-top of human dwellings; the crows have a better reach but not that of Doves. Common kite, Vultures, Hamsa bird and the white necked kite have higher ranges in that order of merit. Sampaati claims that he can reach the height of a white-necked kite and beyond, causing his wings to be burnt by the Sun.

Service and sacrifice should aim for larger interest than self as what is destined to Self is not in our hands but by God's disposition. Striving for the Universal cause also will help ones' end ultimately.   ''kadal soozhnda mannulagam vaazha'' is our motto ever.

Sampaati narrates what he has seen when Seetha was abducted by Ravana and  that his son Supaarshva is the eyewitness in her abduction. Sampaati narrating thus explains how he has fallen on Mt. Vindhya and how he reached sage Nishaakara. Sage Nishaakara advising Sampaati to await the arrival of monkeys at the behest of Rama in search of Seetha, castaway his mortal body in his ascent to heaven  As he passed on these information to he monkeys, both the wings of Sampaati that were burnt down by sun rays have resurfaced again.

He then flew away with the newborn wings wishing success to the monkeys. Then the enthused monkeys journeyed down south, as guided by Sampaati.

They are neither humans nor Deva, Gandarvas but belonging to the flock of animals and birds. If devotion to Rama can forge them ahead,  Why not the humans be worthy of their existence adorning Rama Bhakti, as much as they did, if not more. 

Thiruppavai 1

ஶ்ரீ: ஶ்ரீமதே ராமாநுஜாய நம:

மாலை கட்டிய மாலை

ஆழ்வார் திருமகளார் ஆண்டாள், பெரியாழ்வார் பெண்பிள்ளையாய் அவதரித்து, அஞ்சுகுடிக்கு ஒரு சந்ததியாய் ஆழ்வார்கள் தம் செயலை விஞ்சி நிற்கும் தன்மையளாய் வளரப்பெற்றாள். வட பெரும் கோயிலுடையானோடே தழுவி முழுசி பரிமாறவும் பாரித்தாள். அர்ச்சா ஸமாதியில் இருந்த அவன் முகம் காட்டாதே ஒழிய, இன்னாப்படைந்தவளாய், அவனோடு கலந்து பரிமாறின  திருவாய்ப்பாடிப் பெண்கள் விருத்தாந்தம் கேட்டு தானும் அநுகரித்து தரிக்கப் பெற்றாள் என்கிற அவள் சரித்திரம் பலரும் அறிந்ததே.  மடலெடுக்காதே, அவள் நோன்பிலே கை வைத்தது கிருஷ்ணனுடைய உபாயாந்தர அஸஹிஷ்ணுத்வத்தை கருத்திலே கொண்டு என்பர்.

பெரியாழ்வார் பகவத் ஸம்ருத்தியை ஆசைப்பட்டிருந்தார். ஆண்டாளோ பாகவத ஸம்ருத்தியை ஆசைபட்டாள். ஆண்டாள் பாடிய திருப்பாவை இதுக்கு ப்ரதீகம். பெரியாழ்வார் பிரதம பர்வத்திலே நிற்க, இவளோ சரம பர்வத்திலே ஊன்றினளாய்- சத்ருக்நாழ்வான் படியிலே நிற்கப்பெற்றாள். ”விட்டு சித்தர் தங்கள் தேவரை வல்ல பரிசு வருவிப்பரேலது காண்டும்”என்கிற நாச்சியார் திருமொழி பாசுரம் (௧0-௧0) இதுக்கு விஷயம்.

’மாலை மாலையால் கட்டிய மாலை’ என்று ஆண்டாள் பற்றி ஒரு பழமொழி உண்டு. அதாவது, திருமாலை, பாமாலை கொண்டு கட்டிய கோதை (மாலை) என்பது அதற்குப் பொருள். அந்த வகையிலே அவள் பாடிய பாசுரங்கள் ஒவ்வொன்றுமே ஒரு புஷ்ப குஞ்ஜா ஹாரம் என்றே சொல்லலாம். முதல் பாட்டில் தொடங்கி ’பாரோர் புகழ் மாலை’, ’உய்வு மாலை’ என்ற கணக்கிலே, திருப்பாவை ௯ வது பாசுரத்தை எடுத்துக் கொண்டு அதிலுள்ள ’திருநாம மாலையை’ சற்றே ஆராய்வோம் :

தூமணி மாடத்து...என்று தொடங்கும் இந்த பாசுரத்தின் ஈற்றடியிலே ”நாமம் பலவும் நவின்று” என்று ஆண்டாள் உறக்கத்தில் இருந்து எழுந்திராதவளை உணர்த்தும் முகமாக கண்ணனுடைய மேன்மை, நீர்மை, ச்ரிய: பதித்வம் இவைகளுக்கு அசாதாரணமாக இருக்கிற நாமங்களைச் சொன்னோம். அப்படியும் உணராது இருக்கிற இவளை”மாமீர் எழுப்பீரோ?” என்று சம்மோதிக்கிறாள், ஆண்டாள் இதிலே.

அவனுடைய மேன்மை, நீர்மை  குணங்களே பூக்களாக ஆண்டாள் கட்டிய மாலைதான் ”திருநாம மாலை” என்று இங்கு அழைக்கப்படுகிறது. அவைதாம் : மாமாயன், மாதவன், வைகுந்தன் என்கிற பரத்வ, ஶௌலப்ய, ஶ்ரீ:பதித்வம் இவைகளை பிரதிபாதிக்கிற திருநாமங்களாகும். அவை தன்னை எம்பெருமான் விஷயமகவும், ஆசாரய பரமாகவும் நம் பூர்வர்கள் அநுசந்திப்பர்.

எங்கனே என்னில் :

மாயா வயூனம் ஞானம் என்கிற நிகண்டு படி, எம்பெருமான் தன் இச்சா சக்தி-சங்கல்ப ஞானத்தைக் கொண்டு பிறக்கிறான் என்பதை தானே கீதா ஶாஸ்திரத்தில் - பிரக்ருதி ஸ்வாம் அதிஷ்டாய ஸம்பவாமி ஆத்ம மாயயா என்றானிறே. அத்தை ஆழ்வாரும் ”ஆதியம் சோதி” உருவை அங்கு வைத்து இங்கு பிறப்பதாக பேசியருளினார். தைவீக்யேஷா குணமயி மம மாயா துரத்யயா என்று ஆத்மாக்களை பந்திப்பதும், மாமேவ ஏதாம் தரந்திதே என்று விடுவிப்பதும் தானே என்றும் பேசினபடியை நோக்கலாம். இது தவிற அவனுடைய ஆஸ்சர்யகரமான சேஷ்டிதங்கள், மநுஷ்யத்வே பரத்வத்துக்கு விவக்ஷிதங்கள் என்றால் மிகையாகாது.

மாதவன் : என்றால் பெரிய பிராட்டிக்குக் கேள்வன் என்றும், ”மற்றவரை சார்த்தி இருப்பார் தவம்” என்கிற நான்முகன் திருவந்தாதி (௧௮) பாசுர கணக்கில், தவமாவது சேதன லாபத்துக்காக அவன் உத்யோகிக்குமது தொடக்கமானவை. அன்றிலே. தவமாவது ஈஶ்வரனை ஆஶ்ரயிப்பது. மாதவமாவது அவன் அடியார்களை ஆஶ்ரயிப்பது என்று கொண்டால் அவர்களுக்கு பரதந்ரனாய் கார்யம் செய்து தலைக்கட்டுவது, அவன் மாதவனாக இருந்தமைக்குப் பிரயோஜனம் எனலாம்.

வைகுந்தன் : ’வேர் முதல் வித்து’ என்று தன் பரத்வே பரத்வம் தோற்ற பரமபதத்தில் இருக்கும் இருப்பு.

பகவத் விஷயத்தில் சொன்ன இவைதமயே ஆசார்ய பரமாக பார்ப்போமாகில் -

மாமாயன் என்பதை ”பார்த்தான் அறுசமயங்கள் பதைப்ப, இப்பார் முழுதும் போர்த்தான் புகழ் கொண்டு, புன்மையினோரிடைத்தான் புகுந்து தீர்த்தான் இருவினையும் தீர்த்து அரங்கன் செய்ய தாளிணையோடு ஆர்த்தான், இவை எம்பி இராமாநுசன் செய்யும் அற்புதமே” (௫௨) என்கிற இராமானுச நூற்றந்தாதிப் பாசுரத்தைக் கொண்டு பார்க்கில், . எம்பெருமானைப் போலவே, எம்பெருமானாரும் புற மதத்தவர்களை ஒருபாடு நடுங்கச்செய்தது; ஆஶ்ரயித்திருக்கு மவர்களை தன்னைப் போலவே ஆத்ம குண ஸ்ம்பன்நர்களாக்கி பாபங்களையும் கட்டோடு கழித்து, நம்பெருமாள் திருவடிகளுக்காக்கும் இவர் செயல்களும் ஆச்சரிய்மானவையே அன்றோ?

மாதவன்: என்பது ஸ்வாத்யாய நிரதம். இதுவும் ஒருவகையில் தபஶுதான். பரபக்ஷ நிரஸனுத்துக்காக வேத, வேதாந்தங்களிலே அந்வயித்தவராய், அருளிச்செயல்களே பொழுது போக்காய் தலை நின்றவர் எம்பெருமானார்.

வைகுந்தன்: என்பது இவர் விஷயத்தில் வைகுண்ட பிரதத்வமாகிற ”உபாய” கிருத்யமாகும். ’வைகுண்ட மணிமண்டப மார்கதாயி’ என்று இவர் ஸம்பந்தம் உண்டாமால் மோக்ஷம் என்பது ஸம்பிரதாயம்.

ஆக, எம்பெருமான் விஷயமாகவும், ஆசார்ய விஷயமாகவும் பல நாமங்களைச் சொன்னோம் - நாமம் பலவும் நவின்று - என்று பூங்கண்ணி புநைதமையைப் பேசினாள் ஆண்டாள். இதுவே அவள் கட்டிய ”திரு நாம மாலை”. மாலுக்காக மாலை கட்டிய மாலையாகிற கோதை நம் ஆண்டாள் என்பதை ஐயம் திரிபற இத்தால் விளக்கப்பட்ட தன்றோ?

These are Excerpts from Vidwan U. Ve. Shri. Ilaya Villi S. BhoovarahachAr Swamy ThiruppaVai discourses held at Sri Yethugiri Ethiraja Mutt, Bangalore-3 between 15-12-2013 to 14-01-2014. Compilation by:

--கிடாம்பி ஶ்ரீநிவாஸ ரங்கன் ஶ்ரீநிவாஸ தாஸன்.